Sijsjes 5

Eiland no 3: Praslin

Praslin..het 3e eiland waar we enige dagen bivakkeerden.Op Praslin,12 km lang, 5 km breed en 6500 inwoners zijn de  belangrijkste nederzettingen  Baie Ste Anne, Anse Volbert en Grand' Anse. De inwoners leven hoofdzakelijk van het toerisme, visvangst en landbouw. Het is een toeristische bestemming met verschillende hotels en stranden, waaronder Anse Lazio en Anse Georgette. Er is een kleine luchthaven, Praslin Island Airport.

Tot zover even de statistische gegevens. En,dat staat er dan weer niet bij, ook op dit eiland domineren de granieten "bergen", begroeid met tropisch regenwoud gebeuren zonder rechttoe rechtaan wegen. Wegen van maximaal 3 meter, zonder fiets- of wandelpaden slingeren haarspeldachtig over bergen en dalen. Een rondje eiland is er niet bij. Fietsen is ook geen aanrader...helemaal al niet sinds ik op La Digue al aangevallen ben door zo'n knutsel-zandvrachtwagentje waar ik al een leuke bult+ blauwe plek herinnering aan overgehouden heb én het enige, waardoor ik me fietsende gehouden heb, mijn oer Hollandse-genetische- fietservaring was. Dusss...geen fietscapriolen meer voor deze senioritas. Hiken op steile modder en/of rotsblokpaden is ook niet (meer) aan ons besteed dus bleef een auto-niet-rondje en snorkelen over. Vanuit het hotel zo de zee in...helaas veel zand in het water...ja, dat krijg je natuurlijk met zandstranden, logisch. Maar je ziet dan niks. Dus richting rotsen gezwommen want daar zijn dan ook de visjes. Ondoordachte,zeer onvolwassen,keus want de stroming was daar, omdat het vloed werd, zo groot/sterk dat ik,op een gegeven moment,  met schaaf- en snijwondjes, op een rotsblok ben geklauterd om me te bezinnen over de antwoorden op de vragen:  a)hoe stom kun je zijn? b)hoe kom ik terug bij frau Ine in haar strandstoel op die prachtige pier?  Antwoorden: a)Heel stom! b) Golven tellen en na de 7e of 8e heftige brandingsgolf de rustige golven gebruiken om via de rotsen en geultjes richting strand te hinkstapzwemspringen. Ff diep ademhalen, gaan en ondertussen uitkijken dat je niet net met je hoofd tegen zo'n granieten blokje aanslaat want dat kan je schedeltje niet echt hebben en snorkelen met helm heb ik nog nooit eerder waargenomen (wel een aanrader trouwens) . Nou ja, na een paar uitglijders, want ook onder water blijken er dan ineens ook nog van die spekgladde rotsen verstopt te zitten waardoor je, of je nu wilt of niet, het gewoon verliest van die éne golf die uitgerekend weer niet doet wat je bedacht had, toch uiteindelijk het strand bereikt. Geen vis gezien maar wel een ervaring rijker richting frau Ine gesjokt en me eens even heel erg rustig gehouden. Ik had het, eerlijk gezegd, even helemaal gehad met die prachtige azuurblauwe baaitjes met die schitterende witte zandstranden en indrukwekkende granieten rotsblokken.

Maar goed, één zo'n ervaring mag natuurlijk de pret niet al te lang bederven, zeker niet als het je eigen (lees: mijn eigen) schuld is. (dat was de superstomme vraag van een rasta gids " of Ine mijn dochter was"  natuurlijk niet. Die ego-beschadigende ervaring was zijn schuld..mafklappernoot eerste klas,die man...maak je echt vriendinnen mee,met zo'n vraag 😀)

Maar goed twee, na deze ervaringen + een bloedhete regenachtige dag,waarbij het hele Praslin in zo'n grijze wolk gehuld was zoals we in Nederland ook kennen, toch - op de valreep- maar besloten nog een tourtje te boeken naar het eiland Curieuse/Schildpadden.(zie vorige verhaaltje) Tijdens dat tourtje hebben we ook een groot deel van het eiland gezien: prachtig groot natuurpark en veel ongerepte strandjes. Echt wel paradijselijk. Dorpjes (laat staan een stadje) zijn/is er niet echt. En banken, supermarkten, terrasjes etc zijn dun gezaaid en, misschien met de bussen die er wel rijden, redelijk te bereiken maar dat hebben we,ondanks goede voornemens, niet geprobeerd.

Wel is er een heus vliegveldje. Een soort Teuge. Vanaf daar vlogen we met een rammelende Zweet je rot Twin Otter in 20 minuten naar Mahé voor onze terugvlucht naar Qatar. Veel langer dan 20 minuten had het ook niet moeten duren want de airco deed het niet waardoor het zweet van de 12? passagiers zon beetje door de super kleine cabine stroomde. Het logboek van de piloten (2) wapperde door het gangpaadje (raampje voorin open!) ,de stoeltjes rammelden bijna uit hun schroefjes en zelfs met mijn lengte (160) zat ik opgevouwen in dat stoeltje en in bijna intieme nabijheid van de piloten. Eigenlijk had deze Air Seychelles 2 van die saunamachientjes maar eentje deed er ff niet mee waardoor dit ene sneue Twin Ottertje in z'n eentje chronisch heen en weer moest vliegen om alles en iedereen op tijd van en naar Mahé te vervoeren. We moesten dan ook eerder op dat vliegveldje zijn om de achterstand in vluchten te tackelen. We kregen een vroegere vlucht toegewezen die later vertrok. Dat klinkt niet logisch maar was het wel. Zoals veel dingen in Praslin. 😉